19 kwietnia 1906 roku w Paryżu pod kołami rozpędzonego wozu towarowego zginął profesor Curie. Maria straciła towarzysza życia i pracy. Pierre Curie, fizyk, członek francuskiej Akademii Nauk, mąż Marii Skłodowskiej-Curie, z którą w 1903 r. otrzymał Nagrodę Nobla za prace nad promieniotwórczością. Był jednym z najznakomitszych fizyków na przełomie XIX i XX w. Jego dzieła zebrane w tomie liczącym ponad 600 stron, świadczą o jego zainteresowaniu różnymi działami fizyki i związanymi z nią naukami.
O Polsce mówił: "Ten kraj jest bardzo piękny. Rozumiem teraz, jak można go kochać".
Był synem lekarza Eugene Curie i Sophie-Claire z domu Depouilly. Po zdaniu egzaminu dojrzałości w 16 roku życia Pierre rozpoczął studia fizyczne na Sorbonie. Po dwóch latach wytężonej pracy uzyskał licencjat z fizyki i jako dziewiętnastoletni młodzieniec rozpoczął pracę w charakterze asystenta prof. Dessainsa na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Paryskiego.
25 lipca 1895 r. zawarł związek małżeński z Marią Skłodowską. W roku akademickim 1904-5 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego Uniwersytetu Paryskiego na Wydziale Matematyczno-Fizycznym. W 1905 r. został członkiem Francuskiej Akademii Umiejętności.
Zginął śmiercią tragiczną 19 kwietnia 1906 r., przejechany przez konny wóz ciężarowy w czasie przebiegania przez ulicę w Paryżu.
Wraz z bratem Jacques’em, starszym o trzy i pół roku, asystentem prof. Friedla w laboratorium mineralogicznym Sorbony, wykryli nowe zjawisko: piezoelektryczność. Przy ściskaniu lub przy rozciąganiu kryształów wzdłuż pewnych osi otrzymujemy na ściankach kryształu ładunki elektryczne. Bracia Curie określili prawa, którym odkryte zjawisko podlega, a kilka lat później Pierre Curie sformułował prawa ilościowe odnoszące się do zjawiska piezoelektrycznego.
Interesował się związkiem zachodzącym między szybkością wzrostu ścian kryształów a ich energią powierzchniową i gęstością rozmieszczenia w nich drobin. Dostrzeżone prawidłowości ujął Pierre w prawa, które później szeroko rozwinął Max Born i szereg innych fizyków. Późniejsze badania Paula Langevin nad piezoelektrycznością doprowadziły do wykorzystania tego zjawiska dla otrzymywania ultradźwięków, które znalazły szerokie zastosowanie we współczesnej technice.
W roku 1884 ogłosił dwie prace poświęcone symetrii, której problemy będą dominowały w jego naukowej działalności przez szereg lat. Badania podstawowych i ogólnych zagadnień nauki o symetrii kryształów oraz roli symetrii w zjawiskach fizycznych doprowadziły do sformułowania w roku 1885 ogólnej zasady symetrii. Pierre wyraził pogląd, iż własności substancji zbudowanej z kryształów mogą być w przejrzysty sposób wyjaśnione w oparciu o elementy symetrii tworzących ją kryształów.
Prowadził badania zmierzające do wykrycia korelacji zachodzących między własnościami magnetycznymi ciał, które podzielił na ciała diamagnetyczne, słabomagnetyczne i ferromagnetyczne. Dzięki badaniu własności tych ciał w różnych temperaturach i w zmiennym polu magnetycznym sformułował szereg praw fizycznych.
Prowadził badania zmierzające do wykrycia korelacji zachodzących między własnościami magnetycznymi ciał, które podzielił na ciała diamagnetyczne, słabomagnetyczne i ferromagnetyczne. Dzięki badaniu własności tych ciał w różnych temperaturach i w zmiennym polu magnetycznym sformułował szereg praw fizycznych.
Odkrył, iż tkanki żywe poddane działaniu substancji promieniotwórczych ulegają zniszczeniu. Ten fakt podsunął mu myśl wykorzystania fizjologicznego działania radu w leczeniu pewnych chorób skóry. Dzięki temu rozwinęła się nowa dziedzina wiedzy medycznej - curieterapia.
Pierre Curie badał wpływ pola magnetycznego na promienie wysyłane przez rad oraz zasugerował wykorzystanie poznanych praw rozpadu promieniotwórczego do mierzenia czasu.
W roku 1903 Pierre Curie, Maria Skłodowska-Curie i Henry Becquerel otrzymali Nagrodę Nobla z fizyki.
Pierre Curie w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ